Wolna Amerykanka

Mój syn do świętych (jeszcze) nie należy. Jest raczej enfant terrible naszej rodziny. Wszystkie swe niecne wyczyny i kawały robi oczywiście z wrodzonym sobie wdziękiem, że trudno mu ich nie wybaczyć. Jak sam twierdzi, chce tylko być śmieszny.

Następnego dnia po moim powrocie z Warszawy mój siedmioletni syn przyszedł mnie rano obudzić, przytulił się do mnie po czym z zachwytem stwierdził "pachniesz jak Polska".

To co najbardziej podoba mi się w Cape Cod to prostota i surowość.

Kocham życie. Szczególnie w momentach, gdy poraża mnie swą kruchością. Tak jak bezradność w obliczu choroby ukochanego Rodzica. Znów przypominam dziecko, które chce przyczepić się do Jej kolan i tam znajduje bezpieczeństwo.

Zauważyłam, że ostatnio w polskich mediach zrobiło się głośno o kobietach czterdziestoletnich, a mianowicie o ich coraz mniejszej atrakcyjności społecznej.